Ben..

Kalabalık bir oda

Her köşesinde bir şeyler var, darmadağınık..

Ama şimdi karanlık

Yatağın üstündeki bilgisayarımın ışığı

Duruma göre devreye giren akıllı ısıtıcım

Ekranda iki hüzünlü yüz

Penceremden süzülen sarımtrak ışık

Sızlayan sırtımı rahat ettiren vefalı yarim; yastığım..

Karanlıkta bile seçilen, gözlerini üzerime dikmiş kitaplarım

Sessizliğin içindeki en güçlü ses ; nabzım

Nefesimin bedenimde yarattığı minik titreşimler

Nasıl da ağır,nasıl da anlamlı şimdi gün içinde defalarca açılıp kapanan göz kapaklarım

Kirpiklerim aralarında konuşuyorlar sanki

Benim bilmediğim, anlayamadığım bir dilleri var gibi..

Görebiliyorum kalbimi !

İçimde bağıran biri gibi..

Zihinde değil herşey bence

Hepsi bir uydurmaca

Biri var içimde biliyorum ; hiç görmediğim, yalnızca hissettiğim

Duyumsadığım, belki tahmin ettiğim

Bir bildiğim 'ben' var, zihnimin,tüm kumandalarımın aziz sahibesi

Bir de başka bir 'ben' var içimde adı kalp diye bilinesi

Gel zaman git zaman kalp demeyi öğretmiş zihnimin efendisi

Nasıl duyulası, öyle söylenesi

Saklanmış, itilmiş en içerilere bizimkisi

Nam-ı diğer kalbim, benim güzel benim çıkmak istiyor,biliyorum..

Bıktı avazı kadar bağırıp, fısıltıdan öteye geçememekten

Sıkıldı bu devlerin arasındaki cüceliğinden

İşte şimdi tam zamanı ' efendi ben ' senden gitmekten

Ben güzelim, hoşum 'güzel ben' imin uğrundaki kimsesizliğimden

Var biraz da sen düşün, sen yan olduramadığın, gördüremediğin gerçekliğinden..